Zes december is geweest, wat was het weer een feest.
Daarom dit bericht, dat rijmt als was het een gedicht.
Geen ridders meer
Zij jong en mooi schokt mijn reptielenbrein.
Ze richt haar volle aandacht op de stukken.
Ik zou zo graag de bovenliggende partij zijn.
Helaas gaat dat vandaag niet lukken.
Besmuikt probeer ik tijd te rekken
nog wat blikken op te vangen,
maar wreed word ik opzij geschoven
zonder oog voor vuig verlangen.
Verdronken in de diepte van die ogen
laat ik haar brein een plan beramen
zo anders dan het mijn en wars van mededogen;
slechts het lot bracht ons hier samen.
Liefst zet ik nu de klokken stil
en vraag haar of zij dansen wil,
doch de regels zijn rigide
dus dat mag niet van de Fide.
Ach ik droom er vaker van,
maar meestal speel ik dan
tegen een andere oude man
die ook niet schaken kan.
Uit de bundel: Klein leed en ander vermaak
Dat ik langs kom in jouw dromen beleef ik als een hele eer.
Maar dat ik net als jij niet kan schaken is onnodig kwetsend voor ons beiden, reden genoeg om uit te kijken naar een toekomstig duel tussen ons op leven en dood.
En ik waarschuw je alvast: met mijn dame mag je juist wel dansen, maar haar niet slaan of ruilen.
Jan, die laatste regel slaat op de titel. Hoe bedreven je in die vorm van schaken bent, wil ik niet weten laat staan van dromen.