Bas wint de de voorjaarsronde van de interne competitie. En de najaarsronde en de Frans Eyckbeker en het kroegenschaaktoernooi en nog zo wat. Hij en wij zijn wel wat gewend op dat gebied dus de nieuwswaarde van dit bericht was hoger geweest als Bas gisteren twaalf keer had verloren.  Aan mij heeft het niet gelegen. Of, zoals Maarten van der Weijden zei nadat ie in het zicht van de haven gestrand was: “Ik heb mijn stinkende best gedaan, maar het net niet gehaald.” Bas wel. Bas versloeg gisteren in het voorbijgaan negen van de twaalf simultaannemers, speelde twee keer remise (tegen Albert en Walter) en liet zich slechts eenmaal verslaan (door Jos). Dat laatste kwam doordat Jos een gedegen partij speelde en Bas steeds op het bord juist daarvoor afgeleid werd door exuberant foute zetten en dito opmerkingen, die hij ogenschijnlijk onverstoorbaar en passant wist te weerleggen, maar die toch onbewust zijn concentratie aantastten. Schaken is een teamsport, ik kan het niet vaak genoeg zeggen.
Bas, chapeau en dank: +9-1=2! Dit is geen hogere wiskunde, maar de uitslag in een notendop. 83,3% kun je ook zeggen. De enige score die hoger was: 86,5% van onze leden deed niet mee. Omdat je thuis vanaf de bank kon kijken naar iemand die zijn stinkende best deed een rondje te zwemmen? Ik weet niet. De participatiemaatschappij in al zijn facetten omarmen gaat wat ver, maar al voel je van tevoren in elke vezel van je lichaam dat je geen schijn van kans hebt tegen Bas: soms is meedoen gewoon belangrijker dan winnen. Volgende week ALV. Komt allen!