In Chaos We Trust

We kennen allemaal het devies. Als je slecht staat, maak er dan maar een rommeltje van op het bord. Beter proberen nog wat complicaties te maken en wie weet wat er allemaal nog uit komt, in plaats van te accepteren dat je de partij gaat verliezen. En ja, ik denk dat dat zeker gold voor de bekerwedstrijd tegen EGS.

Natuurlijk kunnen we ook al vanuit chaos beginnen. Oké, misschien spreek ik hier vooral voor mijzelf en Morris, de eerste een beruchte chaosverslaafde voor wie de partij niet genoeg een puinhoop kan zijn, de tweede iemand die zijn partijen graag wel positioneel speelt maar ook in rommelpotten zijn mannetje staat. Oscar heeft ook al tegen HMC bewezen een moeilijke partij nog moeilijker te kunnen maken op het juiste moment. De enige die ik hier niet onder durf te rekenen is Alessandro, geduldige en zekere speler als dat hij is, ondanks dat hij ditmaal in de chaos het beslissende punt scoorde!

Het NBSB bekerteam doet het dit jaar goed. Met al twee uitoverwinningen behaald mochten we nu eindelijk een keertje thuis. Op bezoek bij ons: EGS uit Goirle, ook niet voor de eerste keer dit jaar. We konden weer met de gebruikelijke vier van het bekerteam spelen. _Never change a winning team_. Het had wel iets van een rematch namens het avondteam; ook daar zijn ik en Morris actief, en ook daar hebben wij EGS al op bezoek gehad met nagenoeg dezelfde bezoekers; Robin Verhoeven (ditmaal op bord 1 tegen Oscar), Bram van Huygevoort (wederom op bord 3 tegen mij, met precies dezelfde kleuren als vorige keer, dus een 100% rematch) en Pascal Graafmans (ditmaal op bord 4 tegen Morris). Nog niet eerder dit jaar op bezoek bij Eindhoven was Jasper Kools, op bord 2 tegen Alessandro.

Zoals misschien het verhaaltje aan het begin al heeft verraden begon het allemaal niet heel geweldig. Alleen Alessandro leek reden tot tevredenheid te hebben; hij had een rustige stelling bereikt en kon geduldig gaan spelen. Oscar leek zich verslikt te hebben in een anti-Siciliaans zijvariantje waarin wit duidelijk het betere van het spel had weten te krijgen. Ik was zelf blind voor de nuances van hoe ik deze specifieke versie van het Londen nu aan moest pakken; ik speelde onzorgvuldig en moest dameruil toelaten op een manier dat de structuur onvoordelig voor mij was. Morris z’n partij was al meteen ontploft, aangezien Pascal Graafmans een ongebruikelijke aanpak van het systeem van Morris op het bord gebracht had. Hierop had Morris al vrij snel de partij van de rails gegooid, maar de manier waarop deed mij wel vrezen dat hij zijn hand had overspeeld. Drie borden minder of verloren en maar eentje gelijk. Niet echt de start die je voor je team wenst.

Oscar kon zich helaas niet herpakken. Hij moest uiteindelijk in een mindere stelling een kwaliteit geven, probeerde nog even het loperpaar aan de gang te krijgen, maar vond opeens dat Robin Verhoeven op twee fronten problemen kon veroorzaken: het ene front tegen de koning van Oscar waar een paar stukken wat onhandig stonden, en aan de andere kant van het bord een vrije a-pion die kon gaan rennen. De koning werd nog gered, maar de vrijpion kon opmarcheren en dit werd ijskoud uitgeschoven (0-1). Op bord 1 in een bekerwedstrijd verliezen is een probleem; dat bord blijft ongeacht wat altijd staan bij beslissingen.

Alessandro’s partij bleef stabiel; de kleine onbalans op de damevleugel (wit eilandje van a- en b-pionnen, en c-h tegen zwarte keten vanaf b tot h) maakte niet echt duidelijk verschil. Mijn stelling bleef maar afglijden, maar Morris had in een ogenschijnlijk slechte stelling nog heel wat rommelkansen, en wist er vervolgens nog veel meer te maken toen Pascal al zijn troeven op de vergevorderde e3-pion had gezet. Opeens stond de zwarte koning een beetje op de tocht en de zwarte stukken buitenspel. Morris ging snel tot actie over en nam de stelling over. Dat speelde hij wel weer op zijn persoonlijke geduldige stijl uit. (1-1)

Na wat tactische complicaties vond ik mijzelf vervolgens in een hele interessante stelling. Het typische hier; ik was niet bezorgd! De formatie deed me namelijk denken aan een eerdere partij dit seizoen; eentje die ik op elk ander moment probeer te vergeten, maar nu juist weer naar boven komt vanwege die karakteristieke loperopstelling. Dit was de stelling uit Jos Sutmuller – Paul van Zon, ESV 1 – Kempen Combinatie 1 – een partij die Jos uiteindelijk won:

Let vooral goed op de positie van de lopers, en hoe eigenlijk de zwarte loper op e1 heel veel meer moeite heeft om zich productief met de partij te bemoeien dan zijn tegenhanger op d1. En nu de conclusie van mijn eigen partij, met weer die lopers, alleen nu andersom:

En dus 2-1. Dit was een mooi voordeel voor ons team, en ook een opluchting voor Alessandro; hij hoefde nu niet meer persé te winnen om de teamzege veilig te stellen en Jasper moest nu wél. Ik en Bram waren nog even gaan analyseren om het lek in de partij boven te halen, terwijl Alessandro nu ook in de chaos kwam en naar eigen zeggen ‘de controle over de partij verloor’. Desondanks kwam ook Alessandro de chaos uitstekend te boven; toen ik weer terug kwam om te kijken stond hij compleet gewonnen. En ook dit werd keurig afgemaakt (3-1).

Ondanks de stroeve start hebben we ons lekker terug weten te vechten en de chaos naar onze hand gezet, voor weer een mooie overwinning! Dit brengt ons nu naar de finale van de Brabantse beker, waar of SG KiNG of WLC (de beide monsters van de avondcompetitie) op ons zullen wachten. Wees gerust; we gaan er een mooie match van maken!

Paul van Zon

————————————————

We all know this. Whenever we find ourselves in a bad position, just create a mess on the board. Better to seek out complications and who knows where it ends, instead of accepting a losing game. And yes, I’m certain that also held for this cup match against EGS.

Of course, we can also always start from chaos. Okay, perhaps I’m speaking here mainly on behalf of myself and Morris, the former an infamous chaos addict who likes his games as messy as possible, the latter somebody who does prefer a positional game but also tends to get good results from more chaotic games. Oscar has also proven against HMC that he can make a difficult game even more difficult at the right time. The only one I dare not mention here is Alessandro, patient and solid as he is, despite him scoring the deciding point in the chaos!

The NBSB cup team is doing well this year. With 2 away victories, we finally got a game at home. The visitors: EGS from Goirle, not for the first time this year either. We could set up the usual four of the cup team; never change a winning team. It did have some rematch characteristics on behalf of the evening team. There too I and Morris play games, and there too we already had a visit from EGS with nearly the same players; Robin Verhoeven (this time on the first board against Oscar), Bram van Huygevoor (again on board 3 against me, also with the same colours, so a 100% rematch) and Pascal Graafmans (this time on board 4 against Morris). First time visitor this year was Jasper Kools, against Alessandro on board 2.

As perhaps the story revealed at the beginning, we didn’t get the best of starts. Only Alessandro seemed to have some reason to be happy; he had managed to maneuver to a quiet position and could play a patient game. Oscar seemed to have made a mistake in an anti-Sicilian sideline in which White clearly got the better of the game. I myself was blind for the nuances of how to play this specific instance of the London; I played carelessly and had to accept a queen trade which left me with a disadvantageous structure. Morris’ game had exploded straight away, as Pascal Graafmans had played an unusual approach against Morris’ system. Morris threw the game off the rails rather quickly, but in a way that made me worry that he had overplayed his hand. Three board less to lost and only one equal. Not really the start you wish for the team.

Oscar sadly couldn’t recover. He had to give the exchange in a lesser position, tried to get the two bishops to work, but found that Robin Verhoeven could cause problems on two fronts: one front against Oscar’s king where a few pieces were in clumsy positions, on the other side of the board a passed a-pawn that could make a run for it. The king could be saved, but the passed pawn could march onwards and the game was efficiently finished (0-1). To lose on board 1 in a cup game is a problem; that board always remains as a tiebreaker.

Alessandro’s game remained stable; the little imbalance on the queenside (white island of a and b pawns, and c-h against a black chain all the way from b to h) didn’t really make a big difference. My position kept on slipping away, but Morris had in a (at first glance) bad position a lot of opportunities to cause trouble, and managed to multiply those as Pascal had put all his cards on the far advanced e3-pawn. Suddenly the black king was a little exposed and the black pieces not really in the game. Morris quickly took action and took over the game. He then again took his personal patient way to victory. (1-1)

After some tactical complications I found myself in a very interesting position. The typical here; I wasn’t worried! The formation reminded me of an earlier game this season; one I’m trying my best to forget as much as I can, but here the characteristic setup of the bishops couldn’t help but remind me of Jos Sutmuller – Paul van Zon, ESV 1 – Kempen Combinatie 1 – a game Jos won in the end (see above the game Jos Sutmuller – Paul van Zon)

Pay attention in particular to the bishops, and how actually the black bishop on e1 has a lot more difficulty with providing a meaningful contribution to the game than its counterpart on d1. Again with those bishops, now the conclusion to my game, only the other way around (see above the game Bram van Huygevoort – Paul van Zon)

And so (2-1). A nice advantage for our team, and also a relief for Alessandro; he didn’t have to win no matter what to secure victory – and Jasper now had to win. I and Bram had left for a little bit to do some analysis to find the leak in the game, while Alessandro now also found himself into chaos, and in his own words ‘lost control over the game’. Despite that, Alessandro also rose victorious from the chaos; when I returned to see how we were doing, he was completely winning. This was also neatly finished (3-1).

Despite our rough beginning we nicely managed to claw our way back into the match and turned the chaos to our advantage, for another nice victory! This puts us in the finals of the Brabantian cup, where either SG KiNG or WLC (both the monsters of the evening competition) will be waiting for us. Don’t be afraid; we’ll make it a great match!

Paul van Zon