Zie hier hoe tot het laatst om de matchpunten gestreden werd door Hans Bosscher. Met wisselende kansen!

Ook op de andere borden werd vaak lang doorgevochten. Uw verslaggever zelf verkeerde in tijdnood door veel tijd in de eerste twintig zetten te investeren, daardoor heb ik niet alle partijen helemaal kunnen volgen. Zo heb ik niet gezien waar het bij Robert precies mis ging.

Tijdens de teambespreking maandag werd mij meer duidelijk. Bijvoorbeeld de partij van Jan Vosselman die in een onregelmatige Ben-Oni de zet Lb5 tegen kreeg in een poging van zijn tegenstander om de witveldige loper af te ruilen. Mede omdat Jan nog geen gelegenheid had gekregen om te rokeren, kon een bekend stellingsgrapje op het bord komen. Met een pionoffer werd Bas voor ingewikkelde keuzes geplaatst. De kleine kwaliteit werd veroverd, wat even later werd teruggegeven in een gewonnen eindspel.

Frits speelde een goede partij. Hij veroverde vroeg het loperpaar en kreeg een uitstekende stelling. Toch was het niet zo makkelijk om dat voordeel te concretiseren. Zijn keuze voor een koningsaanval pakte goed uit, en toen hij Lxf7 kon spelen werd het punt verzekerd.

Mijn partij was er een met wisselende kansen. In een gelijke opening pakte ik ongelukkig met de d-pion terug op e6 waarna ik een geweldige koningsaanval tegen kreeg. Na dame-ruil was daar gelukkig weinig van over en bleken de actieve zwarte stukken ijzersterk en bleef een mooi eindspel over. Na nog eens twintig zetten bleven er twee zwarte pionnen op het bord, met voor beiden partijen nog twee torens en een paard, niet genoeg om te kunnen verzilveren.

Bij Jan Toorman ging het ook ongelukkig. In een mooie stelling had hij een gezonde pluspion, echter door een zet te overzien moest hij de kwaliteit geven. Er ontstond een dynamische stelling met wederzijdse kansen en gevaarlijke dames. Door actief spel werd het uiteindelijk ook hier remise.

Zowel Bas en Twan hadden een regelmatige partij en speelden vroeg remise. Hoe die partijen precies verliepen moet ik de lezer nog even verschuldigd blijven…

Jeroen van de Put