Geen zorgen (uiteindelijk dan)
Eindhoven 2 sluit seizoen af met nederlaag en klassenbehoud
Het beste nieuws van de dag kwam om 19.41 uur binnen, een appje van Jochem: “We zijn veilig!” Zuid Limburg 3 was niet verder gekomen dan 4-4, waarmee niet zowel Zuid-Limburg 3, als Kempen Combinatie (dat verrassend van De Drie Torens had gewonnen) ons nog kan inhalen. Degradatie was afgewend.
Als de donderwolken zijn opgelost kun je alles weer van de zonnige kant bekijken. Als Zuid-Limburg 3 in de inhaalronde op 11 juni met 4½ – 3½ wint van Kempen, en Blerick dan niet meer dan 5½ punt scoort in hun inhaalwedstrijd tegen Helmond worden we gewoon zesde.
Wij hadden eerder die dag onze laatste competitiewedstrijd tegen HMC Den Bosch 2 dat al kampioen was, kansloos verloren. Je hoopt natuurlijk op een minder gemotiveerde tegenstander, met een verzwakt team, dat na een imponerend competitieverloop misschien wat coulance betoont omdat het nou ook weer niet zo leuk is al je tegenstanders telkens te verslaan, en wij natuurlijk een leuke vereniging zijn …
Maar dat was dagdromerij. Zij hadden gewoon zin om te schaken, en zetten het surplus aan kwaliteit, of in ieder geval in ratingpunten om in een 5½ – 2½ overwinning, waar weinig op af te dingen viel. Als ik de bijdragen van ons team lees, heeft alleen Frits echt een kans gehad op een vol punt, maar nadat hij die miste werd tot remise besloten. Daarmee werd Frits wel topscorer van het team, met 4,5 uit 7 (en een mooie TPR van 2132). Zijn partij is hier bijgevoegd:
Nico en Hans B. lieten ook allebei een remise noteren, als laatste twee. Hans had, zoals altijd op een topbord, een sterke tegenstander die hij toch wel overtuigend in bedwang hield. De manier waarop leek een beetje op een patroon: Hans nam genoegen met een wat gedrongen stelling, ruilde stukken op de goede momenten en hield stand in een stelling die objectief wat beter was voor de tegenstander, maar die uiteindelijk praktisch nauwelijks te winnen viel. De remise bracht Hans op een seizoenscore van 3½ uit 8 en een TPR van 2035.
Nico was een ander verhaal. Na een rustige opzet werd een eindspel bereikt waarin Nico met wit de overhand had. Een foutje van de tegenstander leverde een pion op, die Nico te gretig nam waarna zwart een soort vesting op kon bouwen. Een slim pionoffer van Nico vroeg van zwart nog een nauwkeurige behandeling van het eindspel, maar de Bosschenaar slaagde voor dat examen. Nico kwam daarmee op 3½ uit 9, met een TPR iets onder zijn eigen rating.
De andere twee remises werden genoteerd door Walter en Hans van den Hurk. Hans was voor de verandering op bord 1 geposteerd. Na wat onnauwkeurigheden van Hans in de opening kreeg wit de overhand, wat hij wilde verzilveren met een paardoffer. Hans vond een adequate verdediging door het stuk terug te offeren, kwam iets beter te staan, maar spelend op increment accepteerde hij het remiseaanbod. 4½ uit 9 voor Hans, en een TPR van 2014.
In een partij met heel veel stukkenruil, kwam Walter terecht in een lopereindspel dat weliswaar misschien iets beter stond voor hem, maar onvoldoende aanknopingspunten bood op winst te spelen. 4 uit 7 voor Walter, met een TPR van 1984.
De verliespartijen kwamen voor rekening van Jochem, Rik en mijzelf en over alle drie kunnen we eigenlijk kort zijn. Jochem had, in zijn eigen woorden, zijn dag niet, overzag een zet die hij een zet daarvoor nog overwogen had en kwam in het stuk niet voor. 2 uit 5 is Jochems seizoen score met een TPR onder zijn eigen rating. Rik had een voor hem kenmerkende partij, waarin hij wel wat gedrongen kwam te staan, maar eigenlijk niet veel aan de hand was. Niet kenmerkend was echter dat hij zonder reden en zonder compensatie een stuk weg blunderde en meteen kon opgeven. 3½ uit 7 en een TPR van 1869. En als Jochem het mag zeggen, mag ik het ook: ik had mijn dag niet en kwam nooit in de partij. Het was ook voorbij voor ik me kon herpakken. 4 uit 9 was mijn deel en ook voor mij een TPR onder mijn rating.
En toen was het afwachten. Zou er een variant op het Bedrog van Gijon in de maak zijn, een Drama in 3H? Nagelbijtend werd keer op keer de telefoon geraadpleegd, wachtend op de andere uitslagen. En toen eerst bleek dat Kempen Combinatie inderdaad dik van De Drie Torens gewonnen had, werd ik pas echt zenuwachtig. Zuid-Limburg zou toch niet ook uit zijn slof geschoten zijn en van Dubbelschaak gewonnen hebben? Wel geruststellend was dat me opeens duidelijk werd dat er nog een serieuze degradatiekandidaat was. Blerick had opnieuw verloren en had nu 6 matchpunten (wij 8) en zou hoe dan ook een 6 – 2 overwinning op Helmond op 11 juni nodig hebben om boven ons te eindigen.
En toen kwam het appje van Jochem binnen waarmee aan alle onzekerheid een einde kwam. Pfff.
Terugblik op het seizoen
Laat ik voorop stellen dat het een genoegen was teamleider van dit team te zijn. Het leven werd mij niet erg moeilijk gemaakt, afzeggingen kwam op tijd binnen, gemopper op de opstellingen heb ik nooit gehoord, de sfeer was altijd prettig, vervoer werd probleemloos geregeld. De enige wens die ik nog heb is wat vaker de wedstrijddag af te sluiten door gezamenlijk een hapje te gaan eten, maar ja, met al die mannen van middelbare leeftijd (of iets meer) ligt dat blijkbaar niet helemaal voor de hand.
We hebben eigenlijk maar heel weinig van invallers gebruik hoeven maken. Dan reken ik wel met negen teamleden, want Walter staat weliswaar niet in de basis opstelling vermeld, maar dat komt omdat je maar acht spelers mag opgeven. Buiten ons negenen (Walter dus, Hans B. Hans vd H., Hans O., Bas, Jochem, Frits, Rik en Nico), hebben we alleen Naveen Guruprasad tweemaal opgesteld, en verder Jos Rensen, Harry Steures en Albert Coenen elk een keer. Veel dank aan de invallers, maar vooral veel dank aan de teamleden, dat ik maar zo weinig op zoek heb hoeven gaan naar invallers.
Dat het competitieverloop onbevredigend was door de beslissing van de KNSB de inhaalwedstrijden uit de vierde ronde pas op 11 juni te laten spelen, heb ik nu wel vaak genoeg gezegd. En enig pragmatisme is me niet vreemd, nu het goed is afgelopen: zand erover. Die beruchte 4e ronde was wel een keerpunt voor ons. De eerste drie ronden hadden ons na twee kansloze en forse nederlagen dan wel een verrassende overwinning op Helmond opgeleverd, maar de zorgen om mogelijke degradatie begonnen al de kop op te steken. De overwinning in die vierde ronde op De Stukkenjagers was daarom een keerpunt. Op rating was Stukkenjagers een concurrent in de strijd om klassebehoud. De overwinning op dit team was daarom voor de competitie bepalend, maar bovendien een mentale opsteker die ons liet geloven dat die overwinning op Helmond geen eenmalige uitschieter hoefde te zijn. Van de wedstrijd in Tilburg herinner ik me nog goed de opwinding toen Rik na lang min of meer verloren te hebben gestaan, de tegenstander onderuit haalde in diens tijdnood. Van rekening houden met verlies, naar een zoete overwinning, was een schitterende ervaring.
Daarna sprokkelden we puntjes bij elkaar waarbij de overwinning op Zuid-Limburg 4 het derde memorabele moment was. Daarna moest de rekenkracht van Bas eraan te pas komen om te beseffen dat we nog niet echt veilig waren, maar terugkijkend was het wel het moment dat we ons veilig speelden.
In het verslag hierboven heb ik de scores en TPRs van de vaste teamleden opgenomen. Bas ontbreekt daarin, hij behaalde 2,5 uit 6, maar wel met een TPR van 2009. De invallers konden helaas niet veel bijdragen, alleen Harry boekte een remise, maar dat was wel een uiterst belangrijk halfje in die cruciale wedstrijd tegen Stukkenjagers.
Het mag uit al de opgesomde scores en TPRs duidelijk zijn: we zijn een homogeen team. Onze topscorer heeft plus 2, onze minst scorende min 2. Iedereen hoort dus thuis in dit team, en in deze klasse. We zijn geen topteam, om mee te doen voor een ereplek zou echt versterking nodig zijn. Een plek laag in de middenmoot is onze natuurlijke habitat.
Want dit heeft dit seizoen mij wel geleerd: degraderen is niet nodig. Dat gaan we volgend jaar opnieuw laten zien. Ik hoop van harte dat het team in deze samenstelling blijft bestaan, en dat we elkaar weer op negen zaterdagen gaan ontmoeten, een potje schaak spelen, een hapje eten bij de voortreffelijke Chinees op Kastelenplein, en zo onze gedeelde hobby kunnen vieren.
Hans Ouwersloot