Eerste team degradeert na nederlaag in Sas van Gent

Op 1 april vertrok het eerste team met de moed der wanhoop en in de stromende regen naar Sas van Gent. De situatie in de competitie was duidelijk: twee keer winst was noodzakelijk (en waarschijnlijk voldoende) om niet te degraderen. De vooruitzichten waren niet gunstig door de de afwezigheid van Bram (verhuizing) en Jos (gezondheidsproblemen – beterschap Jos!). In hun plaats speelden superinvaller René (zeven van de acht wedstrijden meegespeeld) en Rudi Serton.

Net als in de vorige ronde was ik (Ludo) snel klaar. Waar ik vorige keer snel won, werd ik nu snel en kansloos geveegd: na een totaal mislukte opening had ik een stelling met een pion minder moeten spelen, maar hield aan de pion vast, waarna mijn koning niet uit het midden wegkwam.
Kiran trok de score weer gelijk. Tegen het Weens kreeg hij na een aanbeveling van Jan Gustafsson snel mooi spel, en won in fraaie stijl toen zijn tegenstander pionnen ging snaaien in plaats van stukken te ontwikkelen, een echte Morphy-partij (1-1).
Daarna een drama bij René: toen hij zijn lastige stelling had opgeknapt ontsnapte hem een verselijke blunder: dame kwijt en geen mat op de onderste rij (2-1).
Jeroen kreeg een strategisch zeer moeilijke stelling na de Caro-Kann met ..exf6. Niet goed wetende wat te doen speelde hij, na korte rochade van beide partijen, een opmars met h3 en g4, maar werd keihard gecounterd (3-1). Misschien heeft hij op de weg terug de opening nog met René besproken, die speelde dit vroeger heel vaak met zwart.
Eindhoven deed wat terug via Bas. Na een ruilvariant in het damegambiet had Bas met de half-open h-lijn fijne aanvalskansen. Met e3-e4 nam wits initiatief ten koste van een geïsoleerde pion verder toe en ging zwart onder druk de fout in.
Ondanks de 3-2 achterstand zag ik nog kansen.
Rudi kreeg met wit zijn eigen geliefde Hollands tegen, maar wist niet aan te tonen hoe wit het precies moet doen. Hij wist de boel tijdig te compliceren en had na vele verwikkelingen een stuk gewonnen tegen drie pionnen – waarschijnlijk beter voor hem. Helaas pleegde hij in tijdnood een stukoffer omdat hij dacht mat te geven – wat zijn tegenstander echter simpel kon verhinderen. In plaats van een slecht tot verloren eindspel te spelen stortte hij zichzelf in het zwaard : 4-2, en degradatie was een feit.
Het paste in het verloop van de wedstrijd dat Alessandro zijn beter, maar zeer moeilijk eindspel (dame, toren en e-f-g-h pion tegen dame, toren en f-g-h pion, met actievere stukken) niet kon winnen, en dat Jan Vosselmans zeer jeugdige tegenstander na in het middenspel licht in het nadeel te zijn gekomen in het eindspel geen krimp gaf. Een pijnlijke 5-3 nederlaag, geflatteerd, maar niet onterecht. We hebben dit jaar verderop in de partij teveel fouten gemaakt – zou het toch de leeftijd zijn?

Ludo Tolhuizen