Flip kwam goed uit de opening, heeft van alles geprobeerd, maar de partij bleef continue in evenwicht en hij besloot samen met Berrie op de dertigste zet tot remise.

Karel, nadenkend over zijn partij, ziet een drietal zaken die hij niet meer moet doen:
– Te gemakkelijk een loper later ruilen tegen een paard; van het loperpaar kreeg hij later nogal veel last.
– De open lijn door zwart laten innemen, terwijl hij dat had kunnen voorkomen.
– Te ongecontroleerd proberen het tij te keren.
Gevolgen: desastreus.

Ron moest dealen met de zwartste zijde van een koningsgambiet. Juist toen hij meende de boel geneutraliseerd te hebben met een, bij nader inzien, iets te scherp schijnoffer, de dames van het bord en de koningen tegengesteld gerokeerd waren, kon wit een toren op de zevende rij plaatsen. Ook van alles geprobeerd, maar de partij bleef continue uit evenwicht en hij besloot op de dertigste zet te capituleren. Dat had best wel eerder gekund.

Ook Hans bewaart zijn beste schaakherinneringen niet aan Vianen uit:
Wat een klere(vulg., volkst.)herrie!
In eerste instantie bestond mijn verslag uit een schotschrift van enkele A4’tjes, maar ik heb me bedacht. In de openingszin staat namelijk de essentie van hetgeen mij is bijgebleven. Tegen het eind van de middag ergerde ik mij groen en geel aan de herrie in de speelzaal, en als gevoelige jongen kan ik daar slecht tegen. Het gevolg was, dat ik mij niet of nauwelijks meer kon concentreren, terwijl ik in een gewonnen, maar lastig eindspel zat. Daarom heb ik het remiseaanbod van mijn tegenstander aangenomen, om mijzelf uit mijn lijden te verlossen (bij een 5-1 voorsprong voor Vianen) onder vermelding dat “ik er onder deze omstandigheden absoluut geen zin meer in had.” Nee, veel plezier heb ik in Vianen niet beleefd, en dus een middag om snel te vergeten!