Niet

Je hebt van die wedstrijden, dan wil het gewoon niet. Dit was zo’n wedstrijd. Zo konden Bas en Jeroen niet. Een zeker virusje dat een paar jaar heftig om zich heen greep, besloot om toch nog even bij ons team aan te kloppen. Maar ach, zelfs zonder deze heren trokken we aangevuld met enerzijds ervaring en anderzijds energie naar Asten. Maar ook daar wilde het niet.

Het begon eigenlijk best prima. Ludo had de geest te pakken en besloot lekker actief te spelen. Dat was gezien de andere borden nodig, maar ook sowieso fijn om te zien. De fighting spirit! De stelling werd scherp, bracht kansen en risico’s. De beslissing viel echter niet. ½ – ½.

Mijn partij leverde een volgend positief puntje op, namelijk een winst. Het was vooral niet de partij van mijn tegenstander, die al snel veel tijd verbruikte in een opening die ook niet lekker voor hem ging. Ik zette de aanval in en daarna werd het even scherp. De complicaties waren in mijn voordeel. ½ – 1½.

Plots kwamen Jan en Alessandro, spelend op de borden 3 en 4, de analysezaal binnenlopen. Tweemaal een nul. Jans loper bleek niet opgewassen tegen het paard van zijn tegenstander en nog minder tegen een toren toen hij even later een kwal achter kwam te staan. Onverstoorbaar leek zijn spel vorig seizoen, maar nu dus nog even niet. Alessandro hoopte juist te breken met zijn spel van vorig seizoen. U raadt het al, dat wilde niet. Na een complexe opening met minder ruimte kwam hij stukje bij beetje meer in de partij. Toen kwam een oude bekende op bezoek: Mr. Black-out. Zoals wel vaker verstiert deze elk spel. 2½ – 1½. 

Een nieuw lichtpunt kwam daarna stilletjes binnenzetten. Ivan had vanaf de opening niet zo lekker gestaan, maar toen ik klaar was met mijn partij zaten er ineens kansen in zijn toreneindspel. Zonder enige toelichting op de vraag kwam het antwoord, alsof het doodnormaal was, ‘gewonnen’. Top. Bedankt voor de invalbeurt Ivan! 2½ – 2½. 

Dan denk je dat de spanning er in komt, maar dat was dus niet zo. Oudgedienden -vol ervaring, strijdlust, kennis, en nog meer- moesten het afleggen na twee interessante potten. René, wederom direct bereid om in te vallen (dank!), had een erg spannende partij op het bord. Zo’n partij waarvan je niet weet wat er gaat gebeuren. Aan inspiratie ontbrak het René zoals wel vaker totaal niet. Hij werd niet beloond met een punt. Jos had een totaal andere partij, waarbij er snel veel geruild werd en er een vrij unieke pionnenstructuur overbleef met een paar stukken. Remise lag op de loer, maar ja, die was al vergeven aan Ludo en dus kreeg hij hem, tja, niet. 4½ – 2½. 

En dan heb je al verloren. Alleen Kiran verdedigde de eer nog. Zo rustig als hij in persoon is, zo agressief is zijn speelstijl. Heerlijk. Zijn tegenstander had nog een revanche te halen voor de partij van vorig jaar (toen een punt voor Kiran, ook met wit). Zijn actieve spel leverde hem een pion op, al is het wel zo eerlijk te vermelden dat zijn tegenstander niet onvrijwillig afstand had gedaan van die pion. De resulterende stelling lag Kiran niet. Een eindspel, zonder aanvalskansjes. De zet ‘Tb1??’ hoorde ik wel een paar keren langskomen na de partij. Die zet was het blijkbaar niet, ik heb hem niet gezien. Wel zag ik hoe hij even later langzaamaan verloor. 5½ – 2½. 

Het is niet dat ik het onze vriendelijk buren niet gun, maar een verlies had ik liever niet gehad. Nu maar gewoon niet meer verliezen. Vanaf nu winnen we gewoon WEL.

Bram Klapwijk