Geduld is een schone zaak
Een ding wat ons stervelingen nog wel eens opvalt aan partijen van grootmeesters is de relatieve rust waarmee actie uit wordt gevoerd. Actie hoeft niet altijd hier-en-nu uit te worden gevoerd: heel vaak wordt er eerst nog even rustig een stuk goed gezet, een extra aanvaller erbij gehaald, een pionnetje vastgelegd, een tegenkans gestopt. Dan blijkt ook dat dat extra stuk meteen nodig was om alles goed uit te kunnen voeren en niet in een of ander tactisch moeras terecht te komen dat niet door te rekenen was. Waarom je hele stelling inzetten op onzekerheden?
Allereerst: ‘geduld is een schone zaak’ is natuurlijk het slapste excuus ooit om twee weken (!) te laat met het verslag van deze wedstrijd te komen – en eerlijkheidshalve moet ik ook meteen bekennen dat dit de reden was voor de titel van dit verslag. Goed, ik kan wel weer drukte op het werk claimen, maar dat moet geen reden zijn om niet even te gaan zitten, een momentje rust te nemen, en ESV A – WLC A op te tekenen.
Immers, ook dit jaar hebben wij met het avondteam weer werk aan de winkel. Goed, we zijn zelf misschien wel een beetje sterker geworden, maar dat lijkt nog veel meer zo voor de andere teams, en ook de nieuwe promovendi zijn gevaarlijk. Dit ‘lijkt wel sterker te zijn geworden’ daar mag bij WLC in elk geval geen twijfel over bestaan: al is het alleen maar omdat Sascha grote stappen maakt en er elk jaar weer een bak rating bij krijgt.
Het avondteam bestaat dit jaar uit de gebruikelijke verdachten van vorig jaar, aangevuld met Rudi. Deze rematch tegen WLC was ook grotendeels hetzelfde als vorig jaar: Namens ons, Rudi in plaats van Morris (op vakantie), en namens WLC Joep Nabuurs in plaats van Thomas Kools (speelt dit jaar namens een ander WLC-team).
Ondanks het grote ratingverschil leken de teams toch best aan elkaar gewaagd, hoewel de openingsfase wel al een forse indicatie gaf dat we het zwaar gingen krijgen. Bord 1: ikzelf tegen Sascha Kurt, een partij net als elke andere maandagavond. Typisch Sveshnikov-duel, maar Sascha speelde het beter dan ik en ik kwam wat gedrukt te staan. Daarnaast, Rudi tegen Joep Nabuurs. Een Catalaans duel, dat geduldig begon. Op 3: Dennis tegen Robert Klomp. Nog eentje die rustig begon, al pakte Robert al snel wat ruimte. Tenslotte, op 4: Arda tegen Rudy Simons. Ook weer Siciliaans, niet de puinhoop op mijn bord, maar wel weer een duel dat sneller losbarstte. In zijn algeheelheid: we hebben het moeilijk, maar misschien kunnen we nog wel proberen iets ervan te maken.
En dat proberen, dat deden we. Na in de opening flink onder druk te zijn gezet veranderde bord 1 in een puinhoop:
Naast al dit geraas hield Rudi het hoofd koel. Zijn Catalaan had uiteindelijk geleid tot een hele hoop van zijn pionnen op zwarte velden, en met een pionnetje dat weliswaar wel _zwak_ was, maar ook _extra_ – en de typische problemen als je met een zwartveldige loper en een hoop pionnen vastgelegd op zwarte velden tegen een paard moet spelen. Rudi liet zich echter niet gek krijgen en bleef nauwkeurig verdedigen, ook toen Joep zijn stukken naar Rudi’s koning toe marcheerde. Ik schrok wel even toen ik dacht dat Rudi een tactiekje toe liet, maar gelukkig had zijn pion niet verzaakt: hij stond alleen achter een leeg doosje verborgen. Uiteindelijk wist Rudi er remise uit te halen; het mooie commentaar dat Joep er naderhand bij gaf was de wijze les van een gasttrainer die ooit in het verleden op had gemerkt dat als je iets niet aan kan vallen, het geen zwakte is! En dat verwoordde best aardig die ‘zwakke’ pion van Rudi…
En wat ondertussen van de overige twee borden? Dennis was stukje bij beetje steeds gedrukter komen te staan maar was nog lang niet verloren. Arda had een pionnetje gegraaid en had naar een eindspel afgewikkeld. Op het moment van ½ – 1½ kreeg hij remise aangeboden, wat gezien zowel de stand van de match (met Dennis in gedachten als 0 of ½) als gezien de stand op het bord (nog lang niet uit, maar wel gunstig voor Arda) werd geweigerd. Arda bleef in het eindspel in wederzijdse tijdnood aandringen en forceerde uiteindelijk een fout toen zijn paard een vorkje kreeg. Een mooie partij van Arda!
Resteerde Dennis, die de hele partij lang in zijn bunker had gezeten om te verdedigen. Het einde was een beetje anticlimactisch: in de vliegende tijdnood hadden zowel Dennis als Robert gemist dat Dennis een onreglementaire zet had gedaan, en toen dit wel werd gezien uiteindelijk – and werd rechtgezet – was Dennis helaas door zijn vlag gegaan. Oké, Dennis stond ook nog in de eindstelling minder tot verloren, maar ook volgens Robert was het nog niet helemaal triviaal om te winnen, en wie weet wat er nog allemaal had kunnen gebeuren in de tijdnoodfase.
Uiteindelijk was ons verlies toch terecht, en met 1½ – 2½ verliezen is geen schande: het was ook geen noodzaak om deze te winnen. We hebben nog zes andere matches (oké, waarschijnlijk vijf andere matches en een poging om tegen SG KiNG A de schade te beperken…) om klasse-behoud te verzekeren. Laten we dit jaar proberen om het wat eerder veilig te stellen dan vorig jaar!
Paul van Zon
Patience is a virtue
One thing us mere mortals may sometimes notice in grandmaster games is the relative quietness of the games, even when action is being taken. Action shouldn’t always have to be _here_ and _now: very often a piece is moved to a better position, another attacker is brought in, a pawn blocked, a counter-chance stopped. And very often, then it also immediately shows _why_ that extra piece was necessary to execute the correct sequence, while avoiding the tactical swamps if you hadn’t brought that piece in. Why put your entire position in the hands of uncertainties?
First of all: ‘patience is a virtue’ is of course the most feeble excuse ever to be two weeks (!) late with the report of this match – and for reasons of honesty, I also have to admit immediately that this was the reason for the title of the report. Okay, I can claim ‘busy at the office’ again, but that shouldn’t be a reason to not sit down, take a moment of calm, and write up ESV A – WLC A.
For again we have a tough year ahead of us with the evening team. Okay, perhaps we got a little stronger ourselves, but that seems to apply much more to the other teams, and also the new teams are dangerous. This ‘seems to have gotten stronger’ definitely applies to WLC: even if it’s just because Sascha is making big steps and jumping ahead in rating.
The evening team this year is the usual suspects of last year, with the addition of Rudi. This rematch against WLC was almost the same as last year: On behalf of us, Rudi instead of Morris (on holiday), and on behalf of WLC Joep Nabuurs instead of Thomas Kools (playing for a different WLC team this year).
Despite the big rating difference the teams seemed quite well matched, although the opening phase did give some indication that we were in for a tough match. Board 1: me against Sascha Kurt, a game just like any other Monday evening. A typical Sveshnikov-game, but Sascha played it better than I did and I ended up in a cramped position. Next to me, Rudi against Joep Nabuurs. A Catalan game, which began quite patient. On 3: Dennis against Robert Klomp. Another quiet game, although Robert did seize a fair bit of space early on. Finally, on 4: Arda against Rudy Simons. Again a Sicilian, not the mess on my board, but a bit quicker game. In general: we have a tough time, but we can certainty try for something still.
And try we did. After being pressed quite a bit in the opening, board 1 changed to a complete mess (see game), which was then duly lost…
Next to all this noise Rudi kept his calm. His Catalan had led in the end to a lot of his pawns on dark squares, and with a pawn that was perhaps _weak_, but also _extra_ – and the typical trouble you get when you have a dark-squard bishop and a lot of pawns stuck on dark squares, and have to play against a knight. Rudi wasn’t fazed by this and kept defending with precision, even when Joep was marching his pieces to Rudi’s king. I got scared briefly when I thought that Rudi allowed a tactic, but fortunately his pawn wasn’t absent: he was just hiding behind a box. Rudi managed to get a draw from this: the nice commentary Joep provided at the end was the wise lesson of a guest trainer, who had once in the past remarked that if you cannot attack something, it’s not a weakness! And that was the story of Rudi’s ‘weak’ pawn in a nutshell…
And what on the other two boards? Dennis was being pressed, bit by bit, but his game wasn’t lost quite yet. Arda had managed to grab a pawn and had simplified to an endgame. At the moment of ½ – 1½ he was offered a draw, which was refused based on both the match (considering Dennis would either lose or draw) and the position on the board (not over yet, but favouring Arda). Arda kept on pressing in the endgame in mutual time trouble, and managed to force a mistake when his knight got a fork. A nice game from Arda!
This leaves Dennis, who had been sitting in his bunker all game long to defend. The end was a little anticlimactic: in serious time trouble both Dennis and Robert missed that Dennis had done a move which was against the rule, and when this was seen – and rectified – Dennis had sadly ran out of time. Okay, Dennis was in the final position also worse to losing, but also according to Rober it wasn’t quite trivial to win yet, and who knows what could have happened in the time trouble phase.
In the end our loss was deserved, and losing with 1½ – 2½ is no shame: it wasn’t a necessity to win this either. We have 6 other matches (okay, most likely 5 other matches and an attempt to do damage control against SG KiNG A…) to secure our stay in the Hoofdklasse. Let’s try this year if we can secure it a little earlier than last year!
Paul van Zon